به همگان معلوم است که بشمول کرزی ، تمامی منسوبین حکومت مزدور در سال ۲۰۰۱ میلادی ، در نتیجهء زور تجاوزگران غربی و سوار بر تانکها و هواپیماهای آنها به کابل آمدند، آنها در حقیقت برای این هدف به اینجا آورده شدند تا در چشم ملت افغان خاک بیندازند .
از همان روز اول که اشغالگران تمام اختیارات ادارهء کشور را بدست گرفتند، رئیس جمهور ، وزراء ، والی ها و ولسوالها را برای این هدف انتخاب نمودند تا ازآنها در مقابل ملت استفاده نموده و ملت را با آنها مشغول سازند. اشغالگران تلاش نمودند تا از القاب و عناوین (برای نام) لویه جرگه ، قانون اساسی ، شورای ملی ، شورای وزیران ، شورای امنیت و عناوین دیگر اینچنینی برای تائید و مشروعیت خویش استفاده نمایند.
این اشخاص علی رغم اینکه در میان ملت و مردم افغانستان منفور بودند و هیچ گونه حمایتی از جانب ملت را با خود نداشتند و برای قبول نمودن تمامی خواسته های اشغالگران آماده و حاضر بودند و در مقابل جنایات و مظالم انها از هر گونه عکس العملی عاجز بودند ، انها را بر منسب قدرت نشاندند . از دوران کنفرانس بن اول که بعضی از شرکت کنندگان ان خواستار امتیازات بودند از طرف اشغالگران بطور اشکارا تهدید گردیدند و به انها گفته شد که ( شما خودتان نیامده اید، بلکه شما آورده شده اید ) آنها نیز زود متوجه گردیده و ساکت شدند. این گفته از آفتاب روشن تر است که تمامی منسوبین ادارهء مزدور از کلان تا خورد ، هیچ صلاحیت و اختیاری از خود ندارند . فریادها و گریه های کرزی بیچاره را حتما تمام ملت شنیده است بجای اینکه به سخنانش گوش دهند ، بیشتر مورد تمسخر و حقارت اشغالگران قرار می گیرد بطور مثال : زمانی که خواستار توقف عملیات شبانه از اشغالگران می شود ، انها بیشتر از پیش انرا انجام میدهند.
رئیس اداره اجیر شنبهء هفتهء گذشته مصادف با ۲۰۱۲/۱۲/۰۸ میلادی بطور اشکار اعتراف کرد که دوران گذشتهء خویش را در غلامی گذرانده است ، او که در مورد توافقنامه امنیتی با واشنگتن صحبت میکرد چنین گفت: (تا زمانی که آمریکا شروط و در خواست های پیشنهاد شدهء جانب افغانستان را در نظر نگیرد ، این توافقنامه امضاء نخواهد شد. " نقطهء حیاتی مورد بحث ما حاکمیت ملی افغانستان ، احترام به قوانین و ملکیتهای افغانها ... کنترول میدان های هوائی و فرودگاها از جانب افغانستان /نه از جانب ناتو و امریکا و تمام ارزشهایی که یک کشور و ملت مستقل باید داشته باشد" . او که بار بار کلمات احترام به استقلال افغانستان را تکرار میکرد ، اضافه کرد ، "امریکائیان باید در این کشور کدام زندانی نداشته باشند ، برای اینکه به گفتهء او این سرپیچی بزرگ از حاکمیت ملی افغانستان است".
این نقاط حیاتی و نشانه های استقلال را برای این ذکر می نمود که اینها تاکنون چنین اختیاری ندارند ، نه حاکمیت ملی وجود دارد ، نه احترام به قوانین و ارزشهای ملی ، نه کنترول میدان های هوائی موجود است و نه اختیار ادارهء قلمرو هوائی . همانند آسیاب قریه هرکس ( خودی و بیگانه) می اید و دعوا داران قدرت همانند مردم عام تنها از راه رسانه ها با خبر می شوند.
در یک چنین حالتی که کشور اکنون نیز در آتش اشغال می سوزد و حاکمیت ملی وجود ندارد از حقوق احترام به ارزشهای ملی خبری نیست ، پیمانها و توافقنامه های بین حکومت امریکا و کرزی چه معنائی می تواند داشته باشد ؟ این توافقنامه ها در روشنائی اصول بین الملل هیچ ارزش و اعتبار قانونی ندارد زیرا این اداره در خدمت اشغالگران است و از ملت افغانستان نمایندگی نموده نمی تواند. بلکه مفاد و مصلحت های کشور را قربانی خواسته های بیگانگان می کند. توافقنامه های استراتژیک و پیمانهای امنیتی و قرارداد های دیگر زمانی قابل قبول است که بشکل مساویانه و در قالب احترام متقابل بین نمایندگان واقعی دو ملت به امضاء برسد ،نه بین خادم و مخدوم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر