دروغ افگنی وپنهان کاری از جمله تاکتیک های اولیه اشغالگر صلیبی در افغانستان بود اما دشمن غافل از آن بود که هر سفری را نهایتی است وعقب هر تاریکی روشنی میاید وبه همینگونه اگر شکست خودرا تا سالها پنهان کند عاقبت روزی راز افشا ورسوای عالم میگردد.
بارها ثابت گردید که دشمن صلیبی متحمل خسارات وتلفات بیشماری شده است اما اندکی از آن نیز بر روی صفحات مطبوعات آورده نشد. طیاره ها سقوط کرد اما تلفات نداشت، تانکها انفجار داده شده وبه پارچه های آهن مبدل گردید اما بجز چند فرد ملکی خسارهء به دشمن وارد نشد، پایگاه ها مورد حمله شدید مجاهدین قرار گرفته وساعت ها جنگ جریان پیدا کرد، هلیکاپتر های امبولانس بارها در منطقه نشست وتابوت ها وزخمیان را برداشت اما در نهایت بجز چند افغانی ویا نیپالی مزدور ،کس دیگر زخم نبرداشت،.
گروه مجهز وشهادت طلب مجاهد به هوتل ها وارد شده وشب وتا صبح جنگید، هوتل آتش گرفت وبا خاکستر مبدل گردید اما تلفاتی ببار نیاورد، تعداد خانواده های امریکایی واروپایی کشته شده در جنگ افغانستان به هزاران رسید وبرای دفاع از حقوق آنان اتحادیه ها وتنظیم ها ایجاد گردید اما آمار تلفات صلیبی در جریان ده سال اشغال از دو هزار بالا نرفت.
اما تا به کی؟
تا چی وقت آن عسکری که خود شاهد این صحنه های جهنمی است سکوت اختیار خواهد کرد؟ تا چی وقت بر دهن خود قفل خواهد بست؟ تا چی وقت چشمان خودرا باز نخواهد کرد؟ روزی زنگ این نیرنگ وفریب به صدا خواهد در آمد وحقایق را یکا یک برملا خواهد ساخت.
بالاخره آن لحظه ها فرا رسید واینک نغمهء مرغان سکوت شب را شکست، آفتاب طلوع کرد ونقاب از چهره اهریمن برداشته شد، گواهی از خانوادهء خودش فریاد زد وآوازش همچو برق بر گوشه وکنار جهان انعکاس یافت.
دگروال دنییل دیفیس بعد از بازگشت از افغانستان مقاله یی را در یکی از نشریات امریکا به عنوان "حقیقت دروغ افگنی ها در افغانستان: چسان فرماندهان نظامی ما را فریب دادند" به نشر رسانیده است.
دگروال دنییل در این مقاله مینویسد که فرماندهان امریکایی ووزارت دفاع تصویر غیر واقعی از دست آوردهای ائتلاف بین المللی در افغانستان تقدیم کرده اند وحقایق بیشماری را پنهان کرده اند.
دنییل مینویسد آنچه را که به چشم سر در افغانستان مشاهده کرده است کاملا از آنچه که بیانیه های رسمی فرماندهان عسکری امریکایی آنرا توصیف میکند متفاوت است، بلکه برعکس آنچه را که او در میدان عمل مشاهده کرده است شکست حتمی ولازمی در همهء میدان ها است.
دیفیس در این مقاله که نسخهء از آنرا به پنتاگون نیز فرستاده است مدعی شده است که مسئولان محلی افغان ادای مسئولیت نمیکنند، آنان یا با طالبان پیوسته اند ویا اینکه از آنان در هراس اند ونمیتوانند کاری را انجام دهند.
نویسنده می پرسد دیگر چقدر امریکایی باید برای بدست آوردن هدفی که گامی بسوی پیروزی قریب نشده است وتنها با صدور بیانیه های وهمی وخیالی مردم امریکا فریب داده شده اند بمیرند؟
روزنامه نیویارک تایم در تعقیب این خبر مینویسد شاید این ضابط نظامی امریکا بخاطر نقض قوانین ومقررات عسکری مواجه با مجازات شدید منجمله اخراج از اردو گردد.
این مقاله یک روز بعد از آن به نشر میرسد که باتریک کوکبیرن نویسنده انگلیسی در جریده "اندپندنت آن سندی" می نویسد: "تصمیم امریکا بر خروج قبل از وقت از افغانستان به مثابه اعتراف به شکست است ... ایالات متحده که 90 هزار عسکر در افغانستان داشته وسال صد ملیار دالر به مصرف میرساند از مقابله با 25 هزار طالبانی که هیچ نوع پشتیبانهء ندارند عاجز آمده است".
نامبرده این تصمیم امریکا را "شکست آشکار واعلان مرگ خواب امریکایی در افغانستان" تعبیر کرده مینویسد: اعلان خروج قبل از وقت امریکا بعد از اعلان مشابه فرانسه اشاره به آنست که افغانان باید بدانند که طالبان پیروز بوده اند نه حکومت افغانی به پشتیبانی امریکا".
اعترافات شکست وخروج قبل از وقت زمانی در مطبوعات انعکاس می یابد که ملل متحد در هفته گذشته اعلان کرد که در سال گذشته بیشتر از 3000 مردم ملکی وبیگناه توسط اطراف دخیل در جنگ به قتل رسیده اند اما یکبار دیگر این سازمان که از کاسهء امریکا آش میخورد مجاهدین را متهم به کشتار بیشتر این افراد کرد که حقایق زمینی وکشتار روزانهء مردم بیگناه توسط نیروهای اشغالگر ووحشی گواه گویا بر یک جانبه بودن این اعلان میباشد وبگونه مثال میتوان از آخرین این کشتارهای وحشیانه به تاریخ 9 فبروری که منجر به کشته شدن حد اقل هشت طفل در ولسوالی نجراب ولایت کاپیسا شده است یاد آور شد.
موفق افغان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر